Van Yarmouth naar Fecamp

Zaterdag 8 augustus
Yarmouth

Prachtig weer! Zonnetje, niet al te warm en een heleboel te zien. We hebben een buurman uit (oud) Empel naast ons liggen met een 50 voet Bavaria. Hij is vanmorgen vertrokken.
We zijn naar Cowes gevaren en hebben nog de start gezien van verschillende klassen van de Cowes Week.
Hier in de haven is het nu volle bak. Toen wij terugkwamen was alles bezet, drie- vierdubbel. Wij liggen tussen 2 palen met 4 grote boten naast elkaar. Dat gaat zo: Eerst maak je aan de buurman vast en dan ga je met je dinghi met een heel lange lijn naar de paal voor en legt die aan je boot; achter nog een keer.
We hebben weer gezellig gekletst met de buurman naast ons; een Engelsman die natuurlijk ook al eens op ’t Veerse meer is geweest. We liggen meestal tussen erg dure mensen met grote boten vanwege onze lengte. Voor zo’n boot moet je vaak verschillende huizen verkopen voordat je die kunt betalen. Maar -vooral bij de Engelsen- helemaal geen arrogantie, geen dikdoenerij, erg vriendelijk, in voor een praatje. Heb vandaag ook nog een SMSje gekregen van Eileen: “It was lovely to meet you both and you made our holiday more fun. Happy sailing!” Hartstikke leuk.
Nog fish en chips gegeten op de pier. We kennen elkaar vandaag 8 jaar. Op 08-08-2002 hebben we elkaar voor ’t eerst ontmoet. Is toch een mooi getal? SMS gestuurd naar Shirlee want we proberen toch ze te ontmoeten in Frankrijk. Afgesproken dat we elkaar iedere dag laten weten waar we zijn

Zondag 9 augustus
Cowes

Om 11.00 uur de lijnen losgegooid en naar de start van de Fastnetrace gevaren:
Heel beroemde race vanaf Cowes om de rots Fastnet bij Ierland en weer terug, iets meer dan 800 mijl.
Ook een erg beruchte race vanwege een grote ramp in 1979. Onverwachts is er een zware storm opgestoken toen alle boten midden op zee zaten. Dat is nu 30 jaar geleden en wordt herdacht in verschillende yachtmagazines en de media. Ik heb de verhalen gelezen, het was afschuwelijk. 15 doden onder de deelnemers en nog eens 6 op boten die niet meededen. Een verhaal van een boot die 3 keer over de kop ging en zonder mast bovenkwam. De bemanning ook mee onder het schip. Dat was de Grimalkin, kapitein vermist (en nooit meer teruggevonden), een dode aan boord, een levend van boord gehaald en 3 (waaronder de 17 jarige zoon van de kapitein) overleefd in reddingsvlot. De boot is later aangespoeld in Ierland. Er zijn mensen gestorven omdat ze het fornuis op hun hoofd kregen of blikken en ander soort van interieur. De meeste zeilers hebben die het niet hebben overleefd waren zij die in hun reddingsboot gingen: Hun boot dreef nog en het vlot was vergaan.
De Grimalkin voer naast ons tijdens de start van de race (zie foto). We hebben flink gezwaaid.
We spraken de man in Falmouth die ons een rondleiding gaf door de reddingsboot en hij vertelde dat het team 72 uur bezig was geweest met de reddingsoperatie. Iedere keer als ze een boot controleerden op overlevenden hebben ze ook naar eten gezocht, dat hadden ze niet bij zich en ze barstten van de honger. Ook een Nederlands schip heeft verschillende mensen uit het water en van boten gehaald. Het was een enorme operatie en ze hebben de meeste levens kunnen redden.
Op de voorpagina van het magazine staat een foto van de boot waar Dawson mee zou gaan, maar die kon op ’t laatste moment niet (zie foto magazine). Hij had achteraf geen spijt.
De vader van Lex heeft in 1981 de Fastnet gevaren, toen hij al boven de 70 was met een paar vrienden van dezelfde leeftijd in een 9 meter boot. Moeder heeft niet geweten van de ramp, anders had-ie nooit mee mogen gaan.
De kans dat dit nu gebeurt is erg klein. De weerberichten zijn veel beter en de boten moeten aan erg veel veiligheidseisen voldoen. Er is ook veel nieuws op de markt m.b.t. reddingsmiddelen: Epirb die een signaal uitzendt via de sateliet, GPS met MOB (Man Overboord) functie die meteen de coördinaten geeft, een volgsysteem voor iedere boot etc. Alles moet nu ook echt vast zitten binnen in de boot zodat er niks rond kan gaan vliegen. Bovendien heeft iedereen een marifoon zodat er bij problemen meteen opgeroepen kan worden. Er mogen nu ook niet meer dan 300 boten meedoen.
We hebben een paar uur tussen de boten gevaren; ze kruisten voor de wind met halfwinder of Spinaker, weinig wind en stroom tegen. Ze waren overal en Lex moest goed sturen om niemand te hinderen. Er kruisten twee boten onverwachts achter ons en we hadden bijna een aanvaring. Ook veel snelle motorboten voeren in het veld en maakten erg hoge golven; zullen er weer niet veel blij mee zijn geweest. Bij ons kwam ook het water in het gangboord; blij dat alles vast zat en de kastjes vergrendeld.
We zijn later voor anker gaan liggen in een baai op Cowes. Morgen willen we naar Brighton en als het weer meezit dinsdag naar Fecamp of Dieppe; toch nog een beetje Frankrijk en onze Amerikanen ontmoeten.

Maandag 10 augustus
Brighton

Er was een 3-4tje voorspeld en wij hebben ons anker opgehaald om 06.30 uur. Nog een paar uurtjes gemotorsaild, te weinig wind, maar toen kon de plof uit. Het was fantastisch zeilweer. We liepen ook erg goed met een mooie snelheid. Zonnetje scheen, was niet warm, maar het ziet er allemaal wat vriendelijker uit.
Toen de golven wat hoger werden en de wind toenam kon de stuurautomaat ’t niet meer aan en zijn er maar weer zelf achter gekropen (voornamelijk Lex). Het begon later echt te poeieren en toen we de haven binnenkwamen stond er een dikke 6, kleine 7! De aanloop was nogal heftig en ik kon de boot niet meer rechthouden, gelukkig ons schippertje wel. Wat heb je nu aan zo’n weerbericht!
Bij binnenkomst in de haven mochten we zelf een plaats uitzoeken op steiger 11 of 12. We konden echter nergens tussen en zeker niet met die wind. De lucht betrok helemaal en later begon het te regenen.
We probeerden het havenkantoor weer op te roepen maar kregen geen gehoor en hebben zelf maar een plaats aan de kopse kant van een steiger genomen.
Later in het havenkantoor wilden ze ons daar wegsturen, maar ik protesteerde nogal en we konden daar voor een nacht blijven liggen. We willen morgen toch naar Fecamp.
Nog even wat Engelse boodschapjes gedaan en een nieuwe pomp gekocht voor ons bootje want dat blijft leeglopen en de pomp was nu ook kapot.
We kunnen er dus weer tegen. Ik neem toch met een beetje pijn in m’n hart afscheid van Engeland, het bevalt me uitstekend en we hebben een fantastische tijd gehad, ondanks ’t niet zo lekkere weer.

Dinsdag 11 augustus
Fecamp

Om 05.00 uur opgestaan, naar het weerbericht geluisterd (voor wat ’t waard is) en om half 7 vertrokken. Ik was best wel een beetje nerveus; het is een oversteek van 70 mijl en je kunt nergens heen. Ik ben niet bang van de zee maar ik hou niet van een windkracht 7. Het vertrouwen in de weerman(vrouw) is toch zwaar in mijn achting gedaald.
Deze keer hebben ze woord gehouden, nou ja, 3-4 voorspeld en niet meer dan 3 gehad; te weinig om alleen te zeilen, dus de motor bij want we moesten op tijd aankomen zodat we water genoeg onder de kiel zouden hebben. De ingang van de haven is niet diep genoeg.
Onderweg zakte het bezaanzeil omlaag: de aanhechting van de val had losgelaten. Ik heb ‘m opnieuw genaaid en getakeld en nu moet Lex nog even de mast in. Gelukkig niet de hoge, want hij heeft een beetje hoogtevrees en we kunnen nu niet z’n broertje roepen.
De zon heeft de hele dag geschenen en de zee was erg rustig. Om 5 uur kwamen we bij de haven en we werden opgewacht door een allervriendelijkste havenemployé die ons een plaats wees en de lijntjes aanpakte. We verstonden elkaar voor geen meter. Ons Frans is nogal roestig geworden met de jaren. Gelukkig doet gebarentaal veel en spreken ze meestal met hun hele lijf. Ook de berichten op de marifoon waren onverstaanbaar. Ik heb hier wel een scheepswoordenboek waar de meeste begrippen in staan. Zal de vertalingen eens opzoeken die we nodig hebben bij de weersvoorspelling. Het is ongelooflijk hoeveel je met ’t weer bezig bent en iedereen om je heen. Je bent er afhankelijk van en het bepaalt je hele agenda.
Had me vandaag dus voor niks druk gemaakt. Was een fantastische vaardag, jammer dat er niet een beetje meer wind stond. Het is ook nooit goed hè?
Nu hebben we 10 klokken verzet, incl. mobieltjes en computers (het geleende uur uit Engeland weer terug moeten geven), de ponden opgeborgen en de euro’s opgeduikeld; we zijn weer op ’t vasteland.
Nog even naar het strand en door ’t stadje gewandeld. Hier een kiezelstrand, niet echt fijn om over te lopen of op te liggen.

Woensdag 12 augustus
Fecamp

We hebben een beetje moeite met de Franse tijd en kwamen vanmorgen wat later op gang. Lex wilde de mast in (nou ja willen....) maar de boot schommelde nogal en hij wilde liever wachten tot het tij keerde en het water wat rustiger was.
We zijn toen maar even de stad in gegaan, de kerk bekeken (a la Sint Jan), mosselen gegeten en hebben Palais Bénédictine bezocht. Dat was een bezoekje waard! Kostte maar 6,50 entree en daar zat een borrel bij. Prachtig paleis (zie foto’s), overdadige mooie museumzalen met schilderijen, ivoor, emaille, bewerkt koper, oude boeken, een hele zaal met oude sloten en kisten en een moderne expositie van sculpturen. Erg mooi allemaal. Die Bénédictine leverde aardig wat op.
En toen natuurlijk de overzichtszaal van de likeur. Honderden flessen met namaakbénédictine (ja, ook Nederlandse uit Schiedam etc.) Prachtige mozaïeken van kruiden. Overal aan geroken. Ook nog de distilleerderij bezocht met honderden vaten van het kostelijk nat. En lekker is ‘t. Heb voor mezelf een fles gekocht (Lex krijgt niks haha).
Intussen de hele dag verschillende SMSjes gekregen en beantwoord: M.b.t. Shirlee en John: wij blijven hier op hen wachten, zij komen zaterdag en dan varen we waarschijnlijk (alles is waarschijnlijk of misschien bij het varen) met hen naar Honfleur op.
Intussen ook nog geSMSt (al die nieuwe werkwoorden...) met Roline die hier in de buurt zaten. Roline, Mike, Tuyl, Boy en Indy (neefjes van Lex) liggen hier nu ook in de haven, hartstikke gezellig en het ziet er naar uit dat ze nog even moeten blijven want hun giek is gebroken onderweg naar hier. Wij zijn niet de enige met pech.
’s Avonds nog een borrel gedronken bij ons in de kuip.

Donderdag 13 augustus
Fecamp

Het is erg grauw, mistig en het motregent. Er zijn toch verschillende boten vertrokken. Er liggen hier veel Nederlanders. We kwamen nog kennissen uit Brabant tegen die net terug kwamen van een jaar Caribië.
Mike en Roline blijven waarschijnlijk voorlopig ook nog hier liggen tot er een nieuwe giek gemaakt is.
Op het havenkantoor stond een bak met een heleboel boeken die achtergelaten worden door zeilers. Die kun je meenemen. Het is dan wel de bedoeling dat je ook weer wat inlevert. Ik heb er alle Duitse boeken en een paar Nederlandse uitgehaald en ga dus weer met een stapel terug.
Roline en ik gaan samen met een paar tassen wasgoed naar de wasserette. De haven heeft 2 wasmachines waarvan een kapot en een andere die al de hele dag bezet is. Ik heb helemaal geen handwas meer kunnen doen sinds juni omdat het meestal regende of de dreiging hing in de lucht. Op droge dagen hebben we meestal gevaren. Nu is het hier ook weer geen zomerweer.
Die tocht naar de wasserette was een hele onderneming. Mike wist zeker dat er een wasserette was aan de overkant van de straat rechts. Wij dus met 5 tassen onderweg, waarvan 4 wieltjestassen. De tassen van Roline maakten zoveel herrie dat we elkaar niet meer konden verstaan. We konden de wasserette niet vinden en hebben ’t verschillende keren gevraagd met gebarentaal. Ik wees op de was en dan snapten de meesten het wel. Een keer dacht een vrouw dat ik iets wilde verkopen. We hebben ‘m na meer dan ’n half uur lopen gevonden: 8 machines waarvan er een werkte. We zijn weer teruggelopen mét was. Op de terugweg werden we gegroet en gevraagd of ’t gelukt was. Zo heb je toch contact met de plaatselijke bevolking en we kennen nu ook een paar woordjes Frans meer, al hebben we waarschijnlijk geen wasserette meer nodig.
Het is nog prachtig strandweer geworden en de kinderen zijn met flippers en duikbril in de zee gegaan. De branding was zo sterk dat Tuyl iedere keer omviel en een beetje aan de kant bleef. Wij zijn bij hen op ’t strand gebleven. Als ’t morgen ook zo’n weer is ga ik ’t ook proberen. Het water is bijna 17 graden dus dat moet te doen zijn.
Intussen hebben ze te horen gekregen dat er een nieuwe giek gemaakt kan worden. Wordt wel volgende week. Maar ze zijn helemaal gelukkig.
Het wassen wordt nu nachtwerk met op en neer lopen naar de machine (Mike moet ook voor straf). Ze hebben weer bij ons geborreld en hebben ’s nachts nog een keer de droger aangezet.
Jaja, ’t leven is soms zwaar.........

Heel erg bedankt voor de reacties, altijd leuk.

Hopelijk de volgende keer vanuit een zonnig Frankrijk.